IES XELMIREZ I                                           CADERNO DE BITÁCORA
CLUB DE LECTURA                                     PALABRAS COMPARTIDAS

Xoves,  26 de xuño de 2015

Co olor das cacharelas de San Xoán, e o balbordo dos nenos nos parques e rúas da cidade, nótase no aire que as vacacións de verán chegaron. Para nós/as significa que chega a última xuntanza do club de lectura por este curso académico, polo que temos sentimentos encontrados: alegría porque poderemos gozar de máis tempo para devorar as lecturas propostas, aínda que algunha deberá elixir se ter entre as súas mans un libro o dedicar todas as atencións a unha pequena e bochuda revoltosa, e melancolía porque non nos veremos ata o comezo do novo curso, pero seguro que volveremos coas pilas cargadas, cun montón de novidades literarias e con moitas ganas de contar todo o acontecido durante este pequeno lapso de tempo.

Hoxe temos ocupada a nosa querida biblioteca, polo que Loli se apura en buscarnos un lugar no que poder reunirnos por última vez e que sexa fresquito, xa que a tarde se presenta calentita no que a climatoloxía e lectura proposta se refire. Recordaredes que o mes pasado deixamos pendente o libro “Dime algo sucio” porque íamos pechar o curso ao grande, como merece este club, coa presenza do autor, e como o prometido é débeda aquí estamos todos/as nas súas cadeiras e presidindo a mesa o escritor Diego Ameixeiras para comezar a falar sobre a devandita lectura.

Como de costume, Loli fainos un pequeno percorrido pola biografía do escritor. Naceu na cidade Suiza de  Lausanne, no ano 1976, pero sendo moi pequeno os seus país, emigrantes, volveron a Galicia e foi criado en Ourense. É xornalista e guionista de cine. Traballou en varias series emitidas pola TVG (Terra de Miranda, Os Atlánticos, Matalobos) e é coguionista das longametraxes 18 comidas e a muller do Eternauta. Cultivador do xénero negro, publicou ás novelas Baixo mínimos, Ou cidadán do mes, Todo Ok, Matarte lentamente e a súa última novela Conduce rápido. Obtivo o Premio Xerais de Novela con Tres segundos de memoria, en 2006; Premio Irmandade do Libro ao Mellor Libro do Ano con Asasinato no Concello Nacional en 2010; Premio de Novela por Entregas de La Voz de Galicia por Historias de Oregón  e con Dime algo sucio, Premio Especial de Dirección da Semana Negra en Xixón, ambos os dous no ano 2011. Todas as súas obras están editadas en Xerais.

Dende o primeiro capítulo, no que nos dá unha lección maxistral sobre diferentes marcas e modelos de roupa interior feminina, que a Loli a deixou cautivada, ata o último capítulo, non deixa indiferente a ninguén este libro. É certo que se trata dunha novela dura, con algúns personaxes sen nome, pero que deixan trascender polas súas accións a súa forma de ser, adolescentes que descobren o amor, relacións sentimentais rotas e mesmo tratando o tema da pederastia.

Loli recoñece que se decatou de que a cidade á que se refería o autor como Oregón era Ourense avanzada xa a novela, polo que lle pregunta o por qué do devandito nome?. Diego contesta que é a cidade onde se criou, aínda que agora sexa ourensán de fin de semana, e que pretendía con iso levar o lector cara a uns lugares reais segundo a visión que el ten da cidade.

A forma na que está escrita a novela, capítulos curtos, frases curtas, encanta a Delia e a Fernanda que prefiren esa forma concisa e breve ás grandes descricións. Diego coméntanos que non é un libro para ler fragmentariamente, hai que lelo sen ruídos, tranquilamente, e sobre todo ler cun ritmo pausado. Opta por usar unha descrición máis fotográfica, describir o que estás a ver quitando o que está máis lonxe. Non dar moita información porque senón es moi evidente.

Non obstante, Ana cre que ese modo tan conciso de escritura fai que lle custa encontrar conexión entre cada capítulo, co cal se perde na lectura tendo que relelo de novo. Por iso preguntámoslle a Diego Como estruturou a escritura desta novela?. Diego contesta que dende o principio creou, primeiro as historias e logo as mesturou, como se fose unha tea de araña. Historias que se relacionan pero que ás veces se rozan sen chegar a tocarse. Como sucede co capítulo sete no que nos relata a Primeira Comuñón dunha nena que non parece ter conexión coas historias restantes, pero aí está, oculto entre liñas, o home da cicatriz: “Nun dos laterais da igrexa sitúase un home que atende o sentido rezo da cativa, un home que ten unha profunda cicatriz no pescozo. Non foi convidado a participar na cerimonia, mais pertence á cofradía dos que teñen reparado no saúdo do reloxo á virxe branca”. Este personaxe foi o que máis reparo e medo lle dio á hora de escribir ao autor por tratarse dun tema tan sucio, tan delicado de tratar como é a pederastia. Non queres que exista pero esta na sociedade, quizais sexa o máis repulsivo da historia.

É unha novela complexa, a súa lectura é un gran reto para o lector. Tratándose de varias historias é difícil resumir os sentimentos de rabia, impotencia, tenrura, que sufrimos durante a mesma. Hai personaxes, (páx. 203) que aínda vivindo en situacións extremas son capaces de dar as grazas cun obxecto feito coas súas propias mans, e lle da á novela un chisco de humanidade: “esas mans sarmentosas e as unllas ennegrecidas... o home saca do peto un cartonciño que imita un marcador de páxinas e ofrécello a Eduardo con solemnidade, como quen outorga un trofeo.Unha lámina gris, moi escrita, recurtada dunha caixa de cereais.” 

Pero aínda sendo coral Diego dinos que se hai un personaxe esencial nesta é Ánxela. Recriminamos a actitude que Nelson ten na relación con ela, ao que acusamos de infiel e insensible por como a trata, mesmo chegando a dicirlle que “se tes algún problema chama ao 061” o que consideramos cruel, pero pode haber alguén tan malo ou hai outra versión da verdadeira historia que descoñecemos?  O escritor quixo deixar en suspenso esa parte da relación, que non coñecésemos o punto de vista de Nelson para crear un pouco ese sentir xeral.

Unha pregunta que lle xorde a Ana, en que xénero encadra o autor a esta novela, Policíaca, Novela Negra? Diego considera que non é unha novela policíaca ao uso xa que aínda que comeza co achado de dous cadáveres, non hai policía, non hai unha investigación e resolución do crime. É máis ben unha novela negra, o cal lle permite facer máis crítica social que unha policíaca.

Estás contento coa tradución desta novela ao castelán? Diego dinos que sendo a primeira novela que lle traducen, mesmo o título é igual nos dous idiomas, está moi contento pola acollida que tivo en lingua castelá. Cónstalle polas redes sociais que ten máis comentarios de lectores en castelán que en galego.

Pero non podíamos deixar esta última tarde literaria con tanto sabor agridoce, así que Loli pon a nota de cor facendo referencia a un parágrafo da novela que lle chamou a atención: “Ánxela é consciente de que non quere dicir nin unha palabra máis en toda a noite e pregúntase a onde débese mirar nun bar cando un está só”. Loli aclara que a ela iso nunca lle pode pasar porque sempre leva un libro no bolso. Todas/os rimos e tomamos nota da suxestión e damos por finalizada a nosa función por hoxe, baixando o pano cun bo brinde do que vos deixamos constancia.

Non sen antes desexarvos a todos/as unhas moi boas vacacións e que tomedes nota de todas as lecturas que caian nas vosas mans, gozando coas propostas destas Palabras Compartidas.

 Feliz verán!!!