Pode collérselle cariño a unha historia, a unhas persoaxes, a lugares que nunca viches, a.... todo o que ocorre nunha novela?
Latexante de vida e mortediscurre esta novela que pouco a pouco foise instalando na miña mente e no meu corpo. Debecía por atopar o lugar tranquilo e silencioso que procurara non so a lectura senón tamén o sumerxirme de cheo nas situacións, nos sentimentos, nas vidas desas persoaxes tan ben creadas que parecían ter brazos e pernas, ser capaces de sair do libro e recrear cada capítulo ao meu arredor.
Sentía como se a historia me posuira agradablemente, como si fora depositándose polo meu corpo en forma de sensacións que me transmitían as distintas persoaxes e situacións que ían ocurrindo. Amor, odio, compaixón, medo, incredulidade, rexeite, tristeza,.... imposible ler dende fora.
A pesar de que ten tres grandes protagonistas: Elisenda Vilabrú, Oriol, Targa, a min chegáronme sobre todo a sabedoría vital de Jaume Serrallac e a decisión de Tina de sacar a luz a verdade, o que lle costou a vida.
Dúas preguntas ao acabar o libro:
Por que so oían o río os que ían morrer?
A que olería o Val do Pamano?
(Fernanda Fernández)
Ningún comentario:
Publicar un comentario